شکل ۴-۲-الف (نمایش سه بعدی) و ب (نمودار کانتور) اثر متقابل دما و نسب آب به ماده خام بر راندمان استخراج
۴-۴-۳ اثر متقابل زمان و نسبت آب به ماده خام بر راندمان استخراج پلی­ساکارید
اثر متقابل ۳ بعدی و نمودار کانتور (۲ بعدی) زمان و نسبت آب بر ماده خام بر راندمان استخراج پلی­ساکارید گیاه هفت­کول در شکل ۴-۳ الف و ب نشان داده شده است به طوریکه متغیر دما در نقطه مرکزی (۷۰ درجه ­سانتی ­گراد) ثابت شده است.

شکل ۴-۳-الف (نمایش سه بعدی) و ب (نمودار کانتور) اثر متقابل زمان و نسب آب به ماده خام بر راندمان استخراج

۴-۵ تعیین شرایط بهینه استخراج پلی­ساکارید گیاه هفت­کول
بر اساس نتایج آزمون­های Single-factor و نتایج سطوح پاسخ سه بعدی و نمودار­های کانتور (دو بعدی)، شرایط بهینه استخراج راندمان پلی­ساکارید به صورتی که در جدول ۴-۴ دیده می­ شود، به دست آمد. در ابتدا شرایط بهینه توسط نرم افزار دیزاین اکسپرت انتخاب گردید، سپس برای بررسی صحت نتایج حاصل از مدل، استخراج در شرایط بهینه پیشنهادی، در سه تکرار به انجام رسید. نرخ مطلوبیت بالا (۹۶۳/۰) نشان دهنده نزدیک بودن مقادیر پیش ­بینی شده و تجربی می­باشد.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

جدول ۴-۴ شرایط بهینه استخراج پلی­ساکارید گیاه هفت­کول

۴-۶ خالص­سازی و جداسازی فراکسیون­های پلی­ساکارید هفت­کول
نمونه خالص سازی شده پلی ساکارید به ژل کروماتوگراف تزریق شده و کروماتوگرام زیر (شکل ۴-۴) حاصل شد. همانطور که در تصویر مشاهده می­گردد ۴ فراکسیون مختلف از پلی­ساکارید هفت کول (VLLP) حاصل شد که با نام­های VLLP-1، VLLP-2، VLLP-3 و VLLP-4 نام گذاری گردید.

شکل ۴-۴ جداسازی فراکسیون­های پلی ساکارید (VLLPS-1، VLLPS-2، VLLPS-3 و VLLPS-4)
همانطور که پیش­تر توضیح داده شد، ابتدا محلول استاندارد قندی حاوی قند­های ال-آرابینوز، ال-رامنوز، دی-گزیلوز، دی-گالاکتوز، دی-گلوکز و دی-مانوز به کروماتوگراف گازی (GC) تزریق گردید (شکل ۴-۵).

شکل ۴-۵ کروماتوگرام حاصل از محلول استاندارد قندی
کروماتوگرام حاصل از تزریق بخش VLLP-1 پلی­ساکارید، حاکی از حضور قند­های دی-گالاکتوز، دی گلوکز، دی مانوز و دی-گزیلوز می­باشد (شکل ۴-۶) که بر اساس زمان بازداری آن­ها و مقایسه با زمان بازداری قند­های

شکل ۴-۶ کروماتوگرام حاصل از محلول VLLP-1
مختلف در محلول استاندارد­، قابل شناسایی می­باشند. با توجه به سطوح زیر پیک می­توان دریافت که بیشترین قند موجود در ساختار VLLP-1، دی-گالاکتوز و کمترین آن­ها دی-گزیلوز می­باشد.

شکل ۴-۷ کروماتوگرام حاصل از محلول VLLP-2
کروماتوگرام نشان داده شده در شکل ۴-۷ وجود قند­های دی-گالاکتوز، دی-مانوز، ال-رامنوز و دی-گلوکز را نشان می­دهد. دو قند دی-گالاکتوز، دی-مانوز بیشترین مونومر­های ساختاری VLLP-2 را تشکیل می­ دهند و دی-گلوکز به میزان بسیار ناچیزی در ساختار این بخش شرکت داشته است.

شکل ۴-۸ کروماتوگرام حاصل از محلول VLLP-3
در ساختار VLLP-3 شاهد حضور دی-گالاکتوز، ال-رامنوز، ال-آرابینوز و دی-گزیلوز هستیم (شکل ۴-۸). قند شاخص (بیشترین مونوساکارید شرکت کننده در ساختار) VLLP-3، دی-گالاکتوز می­باشد.
مونوساکارید­های سازنده VLLP-4 بر اساس شکل ۴-۹ شامل دی گالاکتوز، ال-آرابینوز، دی-گلوکز و دی-مانوز می­باشند.

شکل ۴-۹ کروماتوگرام حاصل از محلول VLLP-4
۴-۷ تعیین نوع پیوند­های مولکولی موجود در ساختار پلی­ساکارید هفت­کول
FT-IR یک روش بسیار خوب برای شناسایی گروه ­های آلی در پلی­ساکارید می­باشد (سانگام و همکاران، ۲۰۱۴). در این پژوهش نیز از این تکنیک برای شناسایی این گروه­ ها و نوع پیوند­ها بهره برده شد. طیف­های FT-IR به دست آمده، نشان از شباهت ساختاری بین فراکسیون­های پلی ساکارید هفت­کول (VLLP-1، VLLP-2، VLLP-3 و VLLP-4) دارد (دا^[۱۵۲] و همکاران، ۲۰۱۵). این طیف­ها در شکل­های ۴-۱۰(الف، ب، ج و د) ارائه گردیده­اند (درصد عبور^[۱۵۳] در محور y­ها و عدد موجی^[۱۵۴] در محور xها).
یک پیک بزرگ در ناحیه Cm^-13450 در VLLP-1، VLLP-2 و VLLP-4 حاکی از وجود پیوند O-H کششی می­باشد (لیو و همکاران، ۲۰۱۳؛ سانگام و همکاران، ۲۰۱۴). جذب در ناحیه Cm^-1 ۲۸۸۰ که در طیف­های مربوط به فراکسیون­های ۴-۱ دیده می­ شود نشان دهنده وجود پیوند C-H در حلقه قند است (لیو و همکاران، ۲۰۱۳؛ سان^[۱۵۵] و همکاران، ۲۰۱۴؛ سانگام و همکاران، ۲۰۱۴؛ زو و همکاران، ۲۰۱۵). جذب در عدد موجی Cm^-1 ۱۷۳۵ که در ۴ بخش پلی­ساکارید دیده می­ شود نشان دهنده حضور کربونیل استر (C=O) و پیوند کششی کربوکسیل (COO^-) می­باشد (لیو و همکاران، ۲۰۱۳؛ سان و همکاران، ۲۰۱۴؛ سانگام و همکاران، ۲۰۱۴). جذب در Cm^-1 ۱۴۷۰ می ­تواند نشان دهنده وجود اورونیک اسید­ها^[۱۵۶] در ساختار پلی­ساکارید باشد (لیو و همکاران، ۲۰۱۳؛ زو و همکاران، ۲۰۱۵) که در طیف­های مربوط به بخش­های مختلف پلی­ساکارید هفت­کول قابل مشاهده است. پیک جذبی مربوط به عدد موجی Cm^-1 ۱۰۵۰ حضور گالاکتوز را در فرم پیرانوزی در ساختار پلی­ساکارید نشان می­دهد (لیو و همکاران، ۲۰۱۳؛ سان و همکاران، ۲۰۱۴) که در همه فراکسیون­های پلی­ساکارید به خصوص سه بخش ۱، ۲ و ۳ به وضوح قابل تشخیص است. پیک مشاهده شده در ناحیه Cm^-1 ۱۲۶۰ پیوند کششی نامتقارن کربونیل را نشان می­دهد (زو و همکاران، ۲۰۱۵). جذب در محدوده Cm^-1 ۸۹۰-۶۰۵ وجود ساختار حلقوی پیرانوزی را در ساختمان پلی­ساکارید نشان می­دهد (لیو و همکاران، ۲۰۱۳؛ سان و همکاران، ۲۰۱۴؛ سانگام و همکاران، ۲۰۱۴).