1. 1. زنان اهمیت و جایگاه اساسی خویش را در خانه و خانواده باور داشته باشند و بدانند که اشتغال خارج از منزل، هرگز با نقش همسری و مادری قابل مقایسه نیست.

1. 1. برنامه ریزی و مدیریت صحیح در امور خانواده و مسائل شغلی، نقش مؤثری در استفاده ی بهینه از وقت داشته، و کمیت و کیفیت حضور زنان را در خانواده بهبود می بخشد.

1. 1. همکاری و همراهی مردان خانواده با زنان شاغل، نقشی به سزا در موفقیت زنان در انجام وظایف خانوادگی دارد.

1. 1. برنامه ریزی صحیح اجتماعی، از سوی مدیران و برنامه ریزی جامعه نیز نقش مؤثری در موفقیت زنان شاغل در انجام مسئولیت خانوادگی دارد (حق شناس ۱۳۹۰، ۱۸۷).

۲-۲-۲ مشکلات و معضلات اساسی خانم ها در جامعه ی امروز
مشکلات زنان صحبت به میان می آورد و می گوید مشکلات و معضلات اساسی خانم ها در جامعهی امروز کشورمان را می توان در این موارد خلاصه نمود:

1. 1. سردرگمی در هدف

1. 1. تجمل گرایی، مدگرایی و مصرف زدگی

1. 1. گرایش به الگوهای مردانه

1. 1. نگاه ابزاری به زنان در رسانه ها

1. 1. نگاه تحقیرآمیز

با آنکه انقلاب اسلامی ایران، با الگوگیری از آموزه های اسلام تحولی اساسی در نگاه جامعه ی ایران و حتی جهان اسلام نسبت به شأن و جایگاه زن مسلمان پدید آورد و نشان داد که زنان می توانند با احساس مسئولیت و تعهد، در تحولات اجتماعی سرنوشت ساز و تاثیرگذار باشند؛ اما هنوز نگاه تحقیرآمیز زن، در گروهی از زنان و مردان جامعه به چشم می خورد این نگاه زنان را به بی تفاوتی اجتماعی، خوش گذرانی و غفلت دچار می سازد و آنان را به موجوداتی ضعیف، بی تاثیر و حاشیه نشین مبدل می سازد. زنانی که به نقش شگرف و ارزشمند خود در سامان دهی و بالندگی خانواده و تربیت انسانهای شایسته و مفید برای سازندگی جامعه ی اسلامی در مسیر عدالت جهانی باور ندارند، نخواهند توانست آنچنان که باید، این نقش را ایفا کنند. زنانی که به توانایی های خود در دفاع از حق و عدالت و گسترش خوبی ها باور داشته باشند، خواهند توانست فاطمه وار و زینب گونه، سرنوشت ساز جامعه ی خویش شوند (حق شناس، ۱۳۹۰).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۲-۲-۳ نقش زنان در توسعه
یکی از مهم‌ترین معیارها جهت سنجش درجه‌ی توسعه‌یافتگی یک کشور، میزان اهمیت و اعتباری است که زنان در آن کشور دارا می باشند. نقش زنان در توسعه، مستقیماً با هدف توسعه‌ی اجتماعی و اقتصادی بستگی داشته و از این‌رو در تحول همه جوامع انسانی، عاملی بنیادی محسوب می‌گردد. نکات مهمی در گسترش کارآفرینی زنان وجود دارد که به شرح زیر مطرح می‌شود:

• • توجه به خصوصیات گروه هدف به‌ویژه نقش‌های دوگانه‌ی رنان هم به عنوان همسران خانه‌دار و هم به عنوان مادر در پرورش و نگهداری فرزندانشان و نیز یک فرد مشارکت‌کننده در درآمد خانواده؛

• • شناسایی فرصت‌ها و خدمات مناسب کسب و کار که با انعطاف‌پذیری کافی جهت رویارویی با تغییرات میزان تقاضا در بازار کار وجود داشته باشد؛

• • فراهم کردن آموزش مفید و موثر قابل دسترس و مرتبط همراه مدیریت مالی دقیق و پایدار؛

• • شناسایی و تقویت کانون‌های مناسب برای خدمات مالی و غیر مالی به زنان کارآفرین؛

• • تأسیس شبکه‌های کاری و اطمینان از هماهنگی بین بخش‌های دولتی و غیردولتی؛

• • آموزش افراد در بخش‌های دولتی و بانک‌ها و دیگر مؤسسات مالی یا اعتباری برای تشخیص توان اقتصادی کارآفرینان زن (وفایی ۱۳۸۹، ۲۸۷).

۲-۲-۴ ورزش
آمادگی جسمانی مجموعه ویژگی های ذاتی و اکتسابی است که توانایی فعالیت بدنی را تعیین میکند و تمرین و آمادگی موجب توسعه همه جانبه استقامت، قدرت، سرعت، انعطاف پذیری و هماهنگی میشود. از طرف دیگر ورزش و تمرین باید ابعاد روانی و اجتماعی را در برمیگیرد که اصولاً در بهبود عملکرد، اجرای ورزش و آمادگی روانی ورزشکار لازم و ضروری است (عنبری و همکاران ۱۳۹۱، ۴۹-۴۰).
تاریخ بیانگر تمایلات درونی انسان به فعالیت های جسمانی است. در جوامع بدوی و یا در فرهنگ باستانی ملل مشرق زمین، برنامههای تربیت بدنی سازما نیافته ای وجود نداشته است، لیکن فعالیتهای بدنی بخش لاینفک زندگی روزمره انسان را تشکیل میداده و بدن های سالم، قوی و پرورش افته از خصوصیات ظاهری مردم آن زمان بوده و فعالیت جسمانی آنها به شکار، تلاش برای تهیه غذا، برپاکردن پناهگاه و محافظت خود و خانواده شان از محیط مخاطرهآمیز محدود بوده است (سعیدی و همکاران ۱۳۹۰، ۱۹۸).
تمدن و پیشرفت روزافزون فناوریهای مدرن، پدیدهای به نام فقر حرکتی به وجود آورد. در نتیجه کم تحرکی و فقر حرکتی نارساییهایی را موجب شده است که جنبه های مختلف جسمی، روانی و اجتماعی را تحت تأثیر قرار داده است. برون رفت از وضع موجود، نیازمند ابزارهای درخور و شایستهای از جمله فعالیتهای ورزشی به عنوان یک ابزار چند بعدی با تأثیرات گسترده بهداشتی، اقتصادی، اجتماعی، کمک به اوقات فراغت سالم و ایجاد نشاط و شادابی است. نقش انکارناپذیر آموزشی و پرورشی فعالیتهای ورزشی به ویژه در نسل نوجوان و جوان، پیشگیری از ابتلا به بیماریها، پیشگیری از بسیاری از مفاسد اجتماعی و انحرافات اخلاقی از جمله سایر کارکردهای عدیده این پدیده ارزشمند است. بر همین اساس، گسترش یافته های علمی، رشد بهداشت و فرهنگ عمومی جامعه و آگاهی روزافزون مردم از تأثیرات ورزش در تندرستی، موجب شده است. از موضوعات «ورزش همگانی» روی آوردن عموم مردم به فعالیتهای بدنی و ظهور پدیدهای به نام بسیار مهم در رشد و گسترش ورزش همگانی که نیازمند توجه جدی است، درک و شناسایی عوامل مؤثر بر گرایش مردم به سوی فعالیتهای ورزشی است. از جمله این عوامل میتوان به وضعیت اجتماعی – اقتصادی و شاخصهای آن از جمله سطح تحصیلات، وضعیت اقتصادی و تراکم خانواده اشاره کرد (رضوی و اشموه ۱۳۸۸، ۳۴-۲۱).
با متمدن شدن انسان و درگذر زمان و زندگی در شهرها و اختراع اولین ماشین بخار و سپس ورود ماشینهای متنوع به عنوان مکمل یا جانشین نیروی انسانی، به تدریج از فشاری که زندگی روزمره بر بدن وارد میآورد، کاسته شده است. به گونهای که، در حال حاضر اغلب وسایل ماشینی و الکترونیکی جایگزین فعالیت های بدنی انسان گردیده است. انسانی که برای تأمین معاش خود و ادامه بقاء ناچار بود هر روز مسافت های طولانی را به دنبال خوراک و شکار بدود، در قرن بیست و یکم میتواند با یک تماس تلفنی، مواد غذایی خود را سفارش دهد و یا بدون فعالیت بدنی خاص، از یک نقطه جهان به هزاران کیلومتر دورتر، به آن طرف کره زمین مسافرت نماید. با توجه به این دگرگونی که در شیوه زندگی انسانی به وقوع پیوسته و زندگی پرتحرک او که میلیون ها سال در ابعاد وجودیش نهادینه شده و به طور وراثتی نسل به نسل انتقال یافته بود، در ظرف دویست سال به سکون تبدیل شد (مظفری و قره ۱۳۸۴، ۱۵۱).
اگرچه باید گفت که چنین نظری بر روند فعالیتهای بشری طی چندین قرن، نظری اجمالی و عجولانه است. در حقیقت همان طور که در چارچوب نظری خواهد آمد، این روند به سه دوره فعالیتهای تفریحی در دوره باستان، دوره صنعتی شدن و دوره مدرن متاخر قابل تقسیمبندی است. میتوان برای هر نوع فعالیت در دوره های مختلف توضیح جامعه شناختی ارائه کرد (سعیدی و همکاران ۱۳۹۰، ۱۷۶).
تربیت بدنی نیز به عنوان شاخ های از علم تعلیم و تربیت، درصدد ارائه خدمات آموزشی و پرورشی مختلف به جامعه میباشد، که به نحو بارزی با مقوله بررسی نیازها گره خورده است. نیازسنجی ورزشی به عنوان فرایند جمع آوری و تحلیل اطلاعات حاصل از نیازهای ورزشی ابراز شده از سوی افراد، گرو هها و جوامع تعریف شده است، که در کشورهای پیشرو در امر ورزش و تربیت بدنی از قدمت طولانی برخوردار است. کشورهایی که موفق به همگانی ساختن ورزش و تفریحات سالم متکی بر فعالیتهای بدنی در بین شهروندان خود گشته اند، پایه و اساس ارائه خدمات ورزشی خود را براساس نیازهای اعلام شده از سوی مردم قرار داده اند (اتقیا ۱۳۸۷، ۱۷۱-۱۵۱).
بر اساس تعریف منشور اروپا در سال ۱۹۹۲، ورزش هر شکلی از فعالیت بدنی است که از راه مشارکت اتفاقی یا سازماندهی شده به بهبود سلامت بدنی و روحی کمک میکند و ورزش شکل دهنده روابط اجتماعی است (غفرانی و همکاران ۱۳۸۸، ۱۹۰-۱۶۱).
۲-۲-۵ زیر شاخه های ورزش
۲-۲-۵-۱ ورزش قهرمانی
در دهه های گذشته نوعی افزا یش هوشیاری درباره ارزش موفقیت ورزش قهرمانی در میان کشورها و دولتها رخ داده است. در اغلب موارد، این موفقیتها با توجه به ظرفیت آنها در کمک برای رسیدن به گستره ای از اهداف ورزشی و غیرورزشی منبعی ارزشمند شناخته شده اند. برای ایالات متحد ه آمریکا، شوروی سابق و دولت ها ی کمونیست اروپایی ورزش قهرمانی وسیله ای برای نمایش برتری ایدئولوژیک بود و حتی برای آلمان شرقی سابق، ضمن کمک به ادعای حاکمیت این کشور، کاربردی مضاعف نیز داشت. اخیرا،ً موفقیت در میدانهای بین المللی ورزشی به دلیل ایجاد حس غرور ملی، ظرفیت سوددهی اقتصادی از طریق میزبانی رویدادهای مختلف و همچنین کاربرد دیپلماتیک کلی آن ارزشهای مختلفی یافته است. امروزه، کشورها دریافته اند که توسعه ورزش قهرمانی و بهره گیری از مزایای مستقیم و غیرمستقیم آن بدون برنامه ریزی و سیاست گذرا ی مناسب میسر نیست، بنابراین ورزش قهرمانی نیز مانند هر نظام دیگری نیازمند تدوین اهداف کلان، راهبردها و برنامههای عملیاتی است تا ضمن آگاهی از مسیر حرکت بتواند از هرگونه دوباره کاری، بیراهه رفتن و به هدر رفتن منابع مالی، انسانی، فیزیکی و اطلاعاتی خود اجتناب ورزد. در حال حاضر در ایران نهادهای مختلفی دست اندرکار ورزش قهرمانی هستند. هر یک از این نهادها به منظور انجام صحیح کارها و انجام کارهای صحیح به اهداف مشخص و برنامههای مدون نیاز دارند. فدراسیونها، هیئت های ورزشی، باشگاه ها، کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی هر یک به نوعی با ورزش قهرمانی ایران سر و کار دارند. در صورتی که هر یک از نهادهای مذکور به طور مستقل و بدون توجه به سیاستها و راهبردهای کلان ورزش قهرمانی کشور به برنامه ریزی برای خود بپردازند، نوعی بخشی نگری بر ورزش قهرمانی کشور حاکم میشود و در نهایت، مأموریت و اهداف کلان کل سیستم محقق نخواهد شد (مظفری ۱۳۹۰، ۱۷۲-۱۵۱).
۲-۲-۵-۲ ورزش آموزشی
برنامههایی که مبتنی بر فرصتهای یادگیری درباره مهارتهای ورزشی، راهبردها، قوانین و مقررات باشد و به شرکت کننده کمک کند تا مهارت خود را بهبود بخشد. این آموزش اغلب شامل آموزش فردی یا گروهی از طریق دروس، کلاسهای آموزشی و کارگاهها میشود. در بخش آموزش معمولاً سه سطح مبتدی، متوسط و پیشرفته را میتوان تصور کرد، مانند کلاسهای آموزشی رشته های ورزشی مختلف که در فصل تابستان و برای پر کردن اوقات فراغت افراد توسط شهرداریها تشکیل میشود.
۲-۲-۵-۳ ورزش غیررسمی
شامل شرکت خودانگیخته در ورزش میشود. ورزش غیررسمی رویکردی فردی به ورزش است. این نوع از ورزش، شرکت کردن برای آمادگی جسمانی و تفریح را مورد تأکید قرار میدهد و اغلب بدون هدف از پیش تعیین شده و صرفاً برای شرکت در ورزش انجام میگیرد. تأکید اصلی ورزش غیررسمی بر کمترین مدیریت و کنترل است. برنامه ریزی در این نوع ورزش و فراهم کردن تسهیلات و خدمات قابل دسترسی بر اساس امکانات، علاقه ها و منافع فردی است. بازیهای تفریحی و حرکتی که در محلات یا در پارکها انجام میشود، شرکت در ایستگاههای ورزش همگانی که توسط شهرداریها دایر است و شرکت در همایشهای عمومی کوهپیمایی گروهی، پیادهروی، دوچرخهسواری و بادبادکها نمونههایی از ورزش غیررسمی است.
۲-۲-۵-۴ ورزش درون بخشی
شامل مسابقات و دیدارهای ورزشی است که در آن، شرکت کنندگان صرفاً محدود به یک بخش از جامعه است. تنها افراد همان بخش (مدرسه، بازار، جامعه، مکان نظامی و نظیر آنها) در آن شرکت میکنند. فعالیتهای موجود در این بخش معمولاً مربوط به مردان، زنان یا مختلط میشود. مقررات آن توسط انجمنها، کمیتهها یا هیأتهای مدیره وضع میشود، مانند مسابقات درون دانشگاهی یا درون سازمانی (به طور مثال بین کارمندان) یک اداره کل.
۲-۲-۵-۵ ورزش برون بخشی
شرکت سازمان یافته افراد در رقابتهای تفریحی در قالب تیمها و مسابقه بین برندگان مسابقات درون بخشی در این مرحله انجام میگیرد. ورزشهای برون بخشی بین بخش های مختلف در جشنواره ها و مسابقات انجام می گیرد، مانند مسابقات بین ادارات یا بین دانشگاه ها.
۲-۲-۵-۶ ورزش باشگاهی
باشگاهها معمولاً به وسیله جمعی از افراد با علائق مشترک تأسیس میشوند. باشگاهها از نظر برنامه مورد تأکید، با هم متفاوتند و اعضای آن نوع فعالیت را تعیین میکنند. مثلاً ممکن است اعضای یک باشگاه بر آموزش، حمایت مالی، جامعهگرایی یا ترکیبی از این سه فعالیت تأکید کنند و در ترویج آن بکوشند (سعیدی ۱۳۹۰، ۱۵۴).
۲-۲-۶ ورزش همگانی
ورزشهای همگانی معادل کلمه انگلیسی (ورزش برای همه)^[۴] و (ورزش عمومی)^[۵] است. معمولاً به فعالیت های ورزشی اطلاق می شود که جنبه تفریحی داشته و بدون توجه به نتیجه آن (برد و باخت) انجام شود. بعضی از منابع نیز واژه (مشارکت کلان)^[۶] را معادل ورزش های همگانی میدانند. تعریف کلاسیک ورزش های همگانی فعالیتهایی را در بر میگیرد که شکلی از فعالیت های جسمی یا حضور منظم در فعالیتهای جسمانی است که سلامت بدن و روان را بهبود بخشد، روابط اجتماعی را شکل دهد و یا منجر به نتایج مثبت شود. در کتاب مدیریت تفریحات سالم آمده است ورزش تفریحی در مجموع به ورزش های داخل سالن، برنامههای تفریحات سالم، فعالیتهای جسمانی در محیط طبیعی و تفریحی یا برنامه های آمادگی جسمانی اطلاق می شود. ورزشهای تفریحی که مترادف با ورزش های همگانی است، پرداختن به مجموعه ای از فعالیت های ورزشی ساده، کم هزینه، بدون رسمیت، فرح بخش و با نشاط است که فرصت و امکان شرکت در آنها برای همه افراد وجود داشته باشد.
گزارش ها نشان داده است تعداد افرادی که در سال ۱۹۵۲ در آلمان به ورزش همگانی می پرداختند ۷/۶ درصد کل جمعیت کشور بود و در سال ۲۰۰۰ این میزان به ۵/۲۸ درصد رسیده است. در ژاپی نیز این آمار در ژاپن از ۱۴ درصد در سال ۱۹۶۷ به ۶۸ درصد در سال ۱۹۷۹ رسیده است.. تحقیقات انجام شده. در قاره اروپا نشان می دهد که رویداد اصلی در کشورهای این قاره ورزش همگانی است. در هنگ کنگ تعداد شرکت کنندگان در ورزش همگانی از ۴۰ درصد در سال ۱۹۹۶ به ۵۴ درصد در سال ۱۹۹۸ افزایش یافته است. در استرالیا ۵۲ درصد، دانمارک ۴۵ درصد، نروژ ۴۱ درصد، فرانسه ۳۵ درصد، کانادا ۳۴ درصد، ایتالیا ۳۰ درصد و در آمریکا ۵۷ درصد زنان و ۷۲ درصد مردان به ورزش همگانی میپردازند (غفرانی و همکاران ۱۳۸۸، ۱۳۱-۱۰۷).
مهمترین عامل توسعه ورزش همگانی شامل بهبود وضعیت اقتصادی اقشار مختلف جامعه، استفاده از رسانه های گروهی، توجه به وضعیت خانوادگی (تعداد فرزند، تأهل، برگزاری مسابقات ورزشی و اهدای جوایز، گسترش ناوگان حمل و نقل عمومی، اولویتدادن به ورزش در اوقات فراغت نسبت به دیگر مسائل فراغتی و سرمایهگذاری بخش خصوصی است (خاکی ۱۳۸۴، ۵).
در همین راستا در اسکاتلند توجه ویژهای بر توسعه فضاهای تفریحی – ورزشی با رویکرد گذراندن اوقات فراغت متمرکز شده است (لورانگه و وانسیل ۱۹۹۵، ۱۶۷).
اغلب فعالیتهای گوناگون ورزش همگانی در بیرون از ورزشگاههای رسمی و دارای مقررات سخت و دست و پاگیر و به دور از چشم تماشاگران متعصب، در کمال آزادی و سادگی برگزار می شوند. این بازیها حتی اگر شکل رقابت به خود بگیرند، بازهم در چارچوب مسابقاتی با مقررات ساده که بیش تر به بازیهای مقدماتی یا بازی های کوچک شباهت دارند انجام میپذیرند، چرا که در آن ها قوانین و مقررات، سبک و تعدیل شدهاند، تا با کارهای مختلف و جنسیتهای متفاوت بازیکنان متناسب باشند. فضای ورزش همگانی در راستای غلبه دهی اندیشه تعاون بر اندیشه رقابت و نیز افزایش تمایل به همکاری با فرد ضعیف تر یا دارای مهارت کمتر عمل می کند و این خود به هر فردی فرصت میدهد تا به ورزش بپردازد بدون آنکه مورد تمسخر یا انتقاد قرار گیرد (سعیدی ۱۳۹۰، ۸۹).