C24:1n9

لینولئیک اسید

C18:2n6 cis

آراشیدونیک اسید

C20:4n6

ایکوزادینوئیک اسید

C20:2n6

لینولنیک اسید

C18:3n3

ایکوزاپنتانوئیک اسید

C20:5n3

ایکوزاترینوئیک اسید

C20:3n3

دوکوزاهگزانوئیک اسید

C22:6n3

فصل اول:
مقدمه و کلیات

مقدمه
یکی از مشکلات موجود در پرورش ماهیان، پرورش مراحل اولیه یا نوزادی آن ها است که دارای رشد بطئی همراه با تلفات بالا می باشد (Girri et al., 2002). در پرورش لارو آبزیان اصلی ترین مسئله، تامین غذایی مناسب با کیفیت بالاست که به راحتی توسط لارو آن ها پذیرفته و هضم شود (Kim et al., 1996). منابع عمده انرژی متابولیک در طول مراحل جنینی و لاروی قبل از تغذیه فعال در ماهیان، چربی ها و اسیدهای آمینه می باشند. در زمان تخم گشایی، لارو دارای کیسه زرده، مقادیر بالایی از این منابع انرژی را دارد اما میزان آن ها در طول مرحله تغذیه درونی کاهش می یابند (Evans et al., 2000)، بنابراین لارو با تغذیه آغازین، به غذای زنده ای نیاز دارد که به اندازه کافی این منابع انرژی را دارا باشد.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

به دلیل متناسب نبودن اندازه دهان لارو بسیاری از ماهیان دریایی و برخی از ماهیان آب شیرین با ذرات غذای مصنوعی و عدم تامین نیازهای غذایی لاروها توسط این نوع مواد غذایی، استفاده از آنها در مراحل اولیه لارو آبزیان امکان پذیر نمی باشد در حالی که استفاده از غذای زنده در پرورش لارو آبزیان مختلف با رژیم غذای طبیعی آن ها همخوانی دارد و بیشتر قابل پذیرش و استفاده است (آق، ۱۳۸۱). پرورش موفقیت آمیز آبزیان به قابلیت دسترسی به غذای مناسب بستگی دارد تا بتواند رشد و خصوصاً سلامتی را در مراحل نوزادی و لاروی تضمین نماید.
استفاده از غذای زنده در تغذیه آغازین بسیاری از گونه های پرورشی ماهی و میگو جهت بهبود وضعیت تغذیه ای، ضریب رشد و کاهش میزان تلفات لاروها از پیشرفت شایان توجهی در امر آبزی پروری به شمار می رود. امروزه در بین غذاهای زنده مورد استفاده در تغذیه آبزیان مختلف از جمله پرورش میگوهای پنائیده، میگوی دراز آب شیرین، پرورش ماهیان دریایی و آب شیرین و ماهیان آکواریومی، از ناپلئوس های آرتمیا، در سطح وسیعی به عنوان غذای آغازین استفاده می شود (آذری تاکامی و همکاران، ۱۳۸۶).
ناپلی آرتمیا به عنوان بهترین غذای زنده قابل دسترس، به طور وسیع برای پرورش لارو ماهیان دریایی و سخت پوستان در تمام جهان مورد استفاده قرار می گیرد (Laven et al., 1989). مهم ترین عامل برای استفاده از آرتمیا به عنوان غذای زنده، ارزش غذایی آن به خصوص در مرحله ناپلیوس است که دارای بیش از ۶۰ درصد پروتئین و ۱۵ درصد چربی بوده و همچنین کلیه اسیدهای آمینه ضروری و اکثر اسیدهای چرب را در حد مطلوب دارا می باشد (Ahmadi et al., 1990).
با وجود میزان بالای پروتئین و چربی، نتایج تحقیقات انجام شده بیانگر این موضوع می باشد که اکثر گونه های آرتمیا از جمله آرتمیا اورمیانا (Artemia urmiana) دارای مقادیر اندکی از اسیدهای چرب غیر اشباع بلند زنجیر سری امگا ۳^[۱] به خصوص اسید ایکوزاپنتانوئیک^[۲] بوده و فاقد اسید چرب دوکوزاهگزانوئیک^[۳] هستند (Watanabe, 1993). لذا غنی سازی ناپلیوس آرتمیا جهت بالا بردن ارزش غذایی آن امری ضروری است.
مطالعات نشان داده اند که اسیدهای چرب ضروری (EFA) از قبیل دکوزاهگزانوئیک اسید ( DHA ،۳-n22:6)، ایکوزاپنتانوئیک اسید ( EPA،۳-n20:5) و آراشیدونیک اسید ( ARA،۶-n20:4) در تغذیه لارو ماهیان اهمیت زیادی دارند (Takeuchi.,1997; McEvoy et al., 1998; Sargent et al., 1999; Estevez et al., 1999). این اسیدهای چرب جزء فسفولیپیدها هستند که ساختار حساسی دارند و از اجزای فیزیولوژیکی غشای سلول های اکثر بافت ها به شمار می روند. با این وجود، معمولاً در مراحل اولیه تغذیه لاروی از غذای زنده از قبیل روتیفر و آرتمیا استفاده می شود که به طور طبیعی از لحاظ این اسیدهای چرب فقیر هستند. بنابراین، غنی سازی غذاهای زنده با چربی های غنی از اسیدهای چرب ضروری، برای رشد بهتر و بقا در طول دوره دگردیسی ضروری می باشد (Rainuzzo et al., 1997).
این غذاهای زنده (آرتمیا و روتیفر) صافی خوار^[۴] هستند و به طور موفقیت آمیزی به عنوان حامل زیستی، از طریق روش غنی سازی برای انتقال مواد مغذی ضروری برای لاروهای شکارچی به کار می روند (Leger et al., 1986; Citarasu et al., 1998; Immanuel et al., 2004). آرتمیا طی فرایند غنی سازی می تواند به عنوان حامل مواد مختلفی نظیر انواع ترکیبات مغذی (Watanabe et al., 1983)، عوامل ضدمیکروبی (Dixon et al., 1995a,b) و انواع واکسن ها (Campbell et al., 1993) عمل کند و برای انتقال پروبیوتیک ها و ترکیبات تحریک کننده سیستم ایمنی به منظور افزایش مکانیسم دفاعی میزبان (Gatesoupe, 1999) استفاده شود و ممکن است همه این ها با بهبود خواص میکروفلورهای داخل سیستم گوارشی، تاثیر مثبتی روی موجود میزبان داشته باشند.
قابلیت استفاده از آرتمیا به عنوان منبع مناسب اسیدهای چرب ضروری، اسیدهای آمینه، ویتامین ها، رنگدانه ها، آنتی بیوتیک ها و هورمون ها باعث گردیده تا این موجود از جایگاه ویژه ای برخوردار باشد و روز به روز بر اهمیت و دامنه استفاده از آن افزوده شود (Bengeston et al., 1991). غنی سازی آرتمیا با مواد ذکر شده می تواند با بهبود رشد، بقا و مقاومت لارو تاثیر بسزایی بر افزایش تولیدات آبزی پروری داشته باشد (Van Stappen., 1996).